การสมาส

                                                                  การสมาส

                 สมาสคือวิธีการผสมคำของภาษา           บาลี/ สันสกฤต  ไทนได้นำมาดัดแปลงเป็นวิธีการ

        สมาสแบบไทยโดยมีหลักดังนี้

1. ต้องเป็นคำทีี่มาจากภษาาบาลีและสันสกฤตเท่านั้นเช่น  ราชการ / ราชครู / ราชทูต / ราชบุตร

2. ศัพท์ประกอบไว้หน้าคำศัพท์หลักไว้หลัง  เช่น  สัตโลหะ / ภารกิจ / ปฐมเจดีย์

3.แปลความหมายจากหลังมาหน้า เช่น


                    อักษรศาสตร์ - วิชาว่าด้วยตัวหนังสือ                      

                    วาทสิลป์ - ศิลปะการพูด

                   ยุทธวิธี  -  วิธีการทำสงคราม

4. ท้ายศัพท์ตัวแรกห้ามใส่รูปสระ -ะ  และ การันต์  เช่น


                    กิจการ - ไม่ใช่ กิจะการ

                    ธุรการ  - ไม่ใช่ ธุระการ

5.ต้องออกเสียงสระที่ท้ายศัพท์ตัวแรก


                     อุณหภูมิ  -  อุน-หะ-พูม

                    ประวัติศาสตร์  ประ-หวัด - ติ-สาด

** ยกเว้นบางคำอ่านตามความนิยมไม่ออกเสียงสระเช่น    ชาตินิยม  สุภาพบุรุษ

ไตรรัตน์  ชลบุรี  บุรุษเพศ  ธาตุวิเคราะห์


6.คำว่า  วร  พระ ตามด้วยภาษาบาลีสันสกฤตถือเป็นคำสมาสเพราะ พระ แผลงมาจาก วร เช่น

               วรกาย    วรชายา วรดิตถ์  พระบาท พระองค์  พระโอษฐ์  พระนาสิก


*** คำว่า พระ ที่ประสมคำภาษาอื่นไม่ใช่คำสมาส เช่น พระอู่ พระเก้าอี้